عمل فك براي درمان بيماراني استفاده مي‌شود كه با مشكلات خاص در ناحيه صورت خود مواجه بوده و اين مشكلات با استفاده از روش‌هاي درمان ارتودنسي به تنهايي قابل درمان نباشند. به اين ترتيب متخصص ارتودنسي و جراح دهان و فك از نزديك با يكديگر كار كرده و بر اين اساس درباره مناسب بودن اين روش درماني براي فرد تصميم گيري مي‌نمايند. يكي از عوامل تاثيرگذار بر ايجاد اين شرايط مي‌تواند مربوط به ويژگي‌هاي ذاتي يا ژنتيك همچون توسعه غير كافي يا رشد بيش از حد اسكلت در محل فك و استخوان‌هاي صورت باشد. علاوه بر اين آسيب ديدگي و نقص مادرزادي نيز مي‌تواند بر مشكلات فك و هماهنگي آن با ساير اجزاي صورت تاثير داشته باشد.
بعضي از شرايطي كه ممكن است نشان دهنده نياز فرد به استفاده از عمل جراحي فك يا جراحي ارتوگناتيك باشد به شرح زير مي‌باشند:
باز بودن بيش از حد فضاي بين دندان‌ها (اين فضا نشان دهنده فاصله بين دندان‌هاي بالا و پايين در هنگام بسته شدن دهان مي‌باشد)
- آسيب ديدگي‌هاي صورت يا نقص مادرزادي
- عقب رفتگي چانه
- جلو آمدگي فك
- ناتواني در ارتباط با روي هم قرار دادن مناسب لب‌ها بر روي يكديگر
- كوچك بودن بيش از حد فك بالا
- ظاهر شدن بخش زيادي از لثه در هنگام خنديدن (لبخند لثه‌اي)
چه زمان لازم است از عمل جراحي ارتوگناتيك استفاده شود؟
افراد در سنين بين 18 تا 45 سالگي بهترين گزينه براي استفاده از اين عمل جراحي هستند. اين عمل جراحي مي‌بايست در بهترين حالت پس از سن 18 سالگي انجام شود تا از توقف رشد فك فرد اطمينان حاصل شده باشد. با اين وجود، اين عمل جراحي ممكن است در موارد نادر بر روي كودكان زير 18 سال نيز انجام مي‌شود. در حقيقت در حالت عادي براي افراد زير 18 سال از روش‌هاي درماني ارتودنسي و اصلاح وضعيت فك استفاده مي‌شود و فقط زماني براي اين افراد از عمل جراحي فك مي‌توان استفاده كرد كه درمان‌هاي ارتودنسي به خاطر شدت مشكلات اسكلتي از اثربخشي لازم برخوردار نباشند. همچنين توجه داشته باشيد وضعيت كلي سلامتي فرد و شرايط وي (و نه سن بيمار)، اولين پارامتر تعيين كننده در هنگام بررسي لزوم استفاده از جراحي فك بر روي افراد بزرگسال مي‌باشد.