با پيشرفت ارتودنسي در ساليان اخير، بزرگسالان بيش از پيش درجستجوي درمان ناهنجاري هاي دنداني برآمده اند كه از كودكي درگير هستند. تفاوتهاي قابل توجهي بين ارتودنسي بزرگسالان و كودكان و نوجوانان وجود دارند، ايندرحالي است كه آگاهي از اين تفاوت ها در پيگيري درمان ارزشمند است. تفاوت هاي كليدي بين ارتودنسي بزرگسالان و بيماران كم سن تر وجوددارند.
ملاحظات مربوط به سن
بيماران بزرگسال غالباً با شرايطي درگير هستند كه بيماران جوانتر با آن مواجه نيستند همچون استخوان بندي ناكافي بين ريشه ها بمنظور تامين كافي خون، عفونت هاي خفيف ژنژيويت و ضايعات استخواني حاشيه اي. استخوان ها هم سخت تر هستند و بيش ازاين رشد نمي كنند و همترازي بافت با موقعيت هاي جديد دندان به سبب گذشت زمان غالباً زمان بيشتري طول مي كشد. اينها عوامل زيست مكانيكي شناخته شده اي هستند كه همترازي دندان در بزرگسالان را با فرايند پيچيده تري نسبت به بيماران انجام مي دهند.
نگراني هاي اصلاح بايت
از عمده دلايلي كه بيماران به درمان ارتودنسي نيازدارند، اصلاح ناهنجاري دنداني[۲] يا بايت نادرست است. در بيمار بزرگسال با دندانگرازي عميق[۳]، برطبق ارتودنسي Kokich، غالباً فضاي كافي در دهان براي حركت دندان به عقب بدون كشيدن يك دندان يا بيشتر وجودندارد. برخي دندان ها تا بزرگسالي پوسيده مي شوند و دندان گزاري بدترمي شود.در ارتودنسي به اين مشكلات با عنوان perio-restorative (پريو- رستوريشن) اشاره مي شود و مشخصاً روي ساخت فانكشنال بايت بيمار بجاي درست كردن آن تمركزمي كند.
مسائل كشيدن دندان
بسياري از بزرگسالان يك يا چند دندان كشيده از گذشته دارند و اين امر مي تواند براي ارتودنتيست مشكل ساز شود. محل هاي كشيدگي قديمي، مكان هاي مناسبي براي حركت دندان نيستند، مگراينكه با افزودن بخش هايي از استخوان پروتزي به سطح ترميم شوند. بستن شكاف هاي بين دندان بسبب كشيدگي- و بسته نگهداشتن آنها- مشكل است، زيرا استخوان بزرگسالان بهمان شيوه ي استخوان درحال رشد، به فشار پاسخ نمي دهد.
جايگذاري دستگاه ها
بسياري از دستگاه هاي ارتودنسي، بالاخص براي گزينه هاي كمتر نمايان همچون براكت هاي لينگوال، با كمك سيمان دنداني به دندان وصلميشوند. حفظ بهداشت دهان براي كمك به پيشگيري از كلسيم گيري درطي فرايند بسيار اهميت دارد.
بيشتر بخوانيد :
آسيب پذيري ها
ريسك تحليل ريشهي بيماران بزرگسال در ارتودنسي نسبت به كودكان بالاتر است. اين وضعيت وقتي رخ مي دهد كه بدن شما ريشه ي دندان را بازجذب مي كند و دندان بدون تكيه گاه را بجاي مي گذارد. عواملي كه در اين پديده نقش دارند عبارتنداز سابقه ي خانوادگي، عادات گفتاري و نوع ريشه هايي كه داريد.
اگر مستعد تحليل ريشه هستيد و درمان سبب سايش مي شود و ريشه ها را درگيرمي كند، دندان براحتي سست مي شود و باگذشت زمان مي افتد. ارتودنتيست با معاينه ي دندان مي تواند علائم تحليل را مشاهده كند. اما اگر بموقع انجام نشود، تدريجاً غيرقابل درمان مي شود.
ريسك اختلال مفصل فكي گيجگاهي (TMD) بيماران بزرگسال بيشتر است و علائم مي توانند درطي درمان هاي ارتودنسي متداول توسعه يابند. ارزيابي دقيق ريسك TMD قبل از توصيه ي درمان براي ارتودنتيست اهميت دارد.
- انتظارات درماني
- نگراني براي ظاهر
- ناراحتي از سايش دستگاه ها