مغز و اعصاب

نووانترون دارويي است كه با سركوب سيستم ايمني بدن كار مي كند تا حمله به غلاف ميلين كه اعصاب را احاطه كرده است، كاهش يابد. و مي تواند افزايش ناتواني را كاهش داده و ميزان عود را در افراد مبتلا به ام اس عود كننده، عود كننده ي تصادعي و ثانويه ي پيش رونده كاهش دهد.

طبق آنچه كه در MRI ديده مي شود، نووانترون همچنين باعث كاهش تعداد ضايعات جديد در مغز مي شود

قبل از درمان با نووانترون چه اتفاقي مي افتد ؟ 

قبل از آغاز درمان با نووانترون، آزمايش هاي زير انجام خواهند شد:

• آزمايش خون (شمارش گلبول هاي قرمز و تست هاي عملكرد كبدي)
• نوار قلب (EKG يا ECG)
• تست Echocardiogram heart (براي تعيين قدرت عضله قلب)
• قد و وزن

قبل از شروع نووانترون، اگر شما هر يك از بيماري هاي زير را داريد، به دكتر خود بگوييد:

• بيماري هاي دندان
• نقرس
• بيماري قلبي
• عفونت (به خصوص يك عفونت ويروسي مانند آبله مرغان و يا هرپس)
• بيماري كبد
• پرتودرماني جديد
• آلرژي
• باردار و يا تلاش براي باردار شدن
• تغذيه با شير مادر
• خونريزي غير معمول و يا غير منتظره
• شيمي درماني جديد

متخصص مغز و اعصاب خوب  در مورد منافع بالقوه و خطرات ناشي از نووانترون با شما و خانواده شما صحبت مي كند. در صورت وجود هر گونه نگراني و يا سوال، آنها را با دكتر خود در ميان بگذاريد.

در طول درمان با Novantrone انتظار چه چيزي را داشته باشم؟

براي حدود دو ساعت دريافت نووانترون در مركز درماني برنامه ريزي كنيد. در طول اين زمان، دارو از طريق سرم تزريق مي شود. لباس گرم و راحت بپوشيد.

پرستار فشار خون، نبض، و وزن را قبل از درمان بررسي خواهد كرد و نتايج آزمايشات قبل از درمان شما را بررسي مي كند.

براي اينكه سرگرم باشيد، چيزي مانند يك كتاب همراه داشته باشيد.

پس از تزريق نووانترون انتظار چه چيزي را داشته باشم؟

از آنجا كه نووانترون سركوبگر سيستم ايمني بدن شماست (سيستم بدن براي مبارزه با بيماري)، خطر ابتلا به عفونت پس از درمان افزايش مي يابد. اجتناب از تماس با افرادي كه بيمار هستند، حائز اهميت است. در حالي كه تحت درمان با اين دارو هستيد، از واكسيناسيون با يك واكسن زنده جلوگيري كنيد. نه شما و نه كسي از افراد خانواده نبايد poliovaccine  دهاني دريافت كنند.

پيشرفت بيماري اسكلروز متعدد از فردي به فرد ديگر متفاوت است و انواع مختلف ام اس بيماري به روش هاي مختلف پيشرفت مي كنند. اسكن ها و ساير تست هاي اسكلروز چندگانه هميشه كل داستان را در مورد ميزان ناتواني در ام اس نمي گويند؛ علائم و نشانه ها و چگونگي عملكرد هر روز بدن – از ديدن تا تفكر و حركت كردن – اندازه گيري هاي مهمي جهت دريافت چگونگي عملكرد سيستم عصبي مركزي هستند.

پيشرفت ام اس: مقياس وضعيت وسعت ناتواني (EDSS)

اين مقياس كه گاهي اوقات استفاده مي شود مقياس Kurtzke نام دارد كه به نام متخصص مغز و اعصابي است كه آن را ايجاد نمود. EDSS تمركز عمده اي بر توانايي را رفتن درد. اين اندازه گيري، حساسيت كمتري از انواع ديگر ناتواني ها در اسكلروزيس چند گانه دارد. حدود ۳۰ دقيقه طول مي كشد تا يك امتياز كسب شود. پس از آن چند دقيقه مورد نياز است تا در مقياس EDSS رتبه بندي انجام شود.

عملكرد سيستم رتبه بندي (FSS) 

در يك مقياس از ۰ تا ۶، FSS چگونگي كار سيستم عصبي مركزي عمده را اندازه گيري مي كند و يك نمره به ناتواني شما مي دهد. و اطلاعات در مورد راه رفتن و استفاده از دستگاه هاي كمكي تركيب مي شود. همچنين كاركردهاي زير را نيز در بر مي گيرد:

• ضعف يا مشكل در حركت اندامهاي بدن
• لرزش و يا از دست دادن هماهنگي
• مشكلات گفتار، بلع، يا حركات غير ارادي چشم
• بي حسي يا از دست دادن حس
• عملكرد روده و مثانه
• عملكرد بينايي
• عملكرد ذهني

ساير اندازه گيري هاي  ناتواني ام اس 

• طيف گسترده اي از ساير اندازه گيري ها به منظور ارزيابي ناتواني اسكلروزيس متعدد استفاده مي شوند. در بسياري از موارد، پرسشنامه هاي ساده اي هستند. به عنوان مثال، پرسشنامه ي كيفيت زندگي اسكلروزيس چندگانه سوالاتي در موارد زير مي پرسد:
• فيزيكي، شناختي، اجتماعي و عملكرد جنسي
• محدوديت ها به علت مشكلات جسمي يا عاطفي
• درك در مورد سلامتي خود
• درد
• انرژي
• كيفيت كلي زندگي
• سلامت عاطفي

ساير مقياس ها براي اندازه گيري جنبه هاي خاص ناتواني مانند:

• كنترل مثانه و روده
• اختلال بينايي
• خستگي
• بهداشت روان
• درد

آزمون هاي ديگري نيز ممكن است به اندازه گيري پيشرفت MS در آينده كمك كنند. همكاري نزديك با يك متخصص مغز و اعصاب خوب مي تواند در تعيين آزمون مناسب كمك كننده باشد

روماتولوژيست ها (متخصصين بيماري هاي خود ايمني) 

به طور معمول، لوپوس توسط متخصص روماتولوژي درمان مي‌شود. روماتولوژيست ها در اصل يك متخصص داخلي يا متخصص اطفال هستند، كه در تشخيص و درمان آرتروز و ساير بيماري هاي مفاصل، ماهيچه ها و استخوان ها، و نيز برخي بيماري هاي خودايمني، از جمله لوپوس و آرتريت روماتوئيد تخصص دارند.

تيم درمان سلامتي شما

ما قصد داريم براي شروع درباره روماتولوژيست صحبت كنيم كه از نخستين كساني است كه ميتواند به شما در درمان و مديريت علايم اين بيماري كمك كند. اما در اصل كساني كه به شما كمك ميكنند تا سالم شويد و سلامتي خود در اين وضعيت را حفظ كنيد شامل يك تيم كامل از پزشكان و مشاغل مربوط به سلامت و درمان هستند

ساير پزشكاني كه لوپوس را درمان مي‌كنند

متخصص قلب

براي مديريت و درمان مشكلات قلبي افراد مبتلا مانند ميوكارديت لوپوس و پركارديت لوپوس

پولمونولوژيست يا متخصص ريه

متخصص ريه براي برخي از مشكلاتي كه براي ريه افراد مبتلا به لوپوس به وجود ميايد به اين افراد كمك مي كند.

متخصص غدد درون ريز

براي مديريت مسائل مربوط به تيروئيد، عملكرد آدرنال يا ساير مسائل غدد درون ريزي كه بيمار را درگير خود ميكند.

متخصص كليه و مجاري ادراري

براي مديريت مسائل مربوط به كليه و عملكرد  كليه ها افراد مبتلا به لوپوس مانند نفريت لوپوس.

متخصص گوارش

براي مسائل مربوط به دستگاه گوارش

هماتولوژيست يا متخصص خون شناسي

براي مسائل مربوط به شمارش سلول هاي خوني و وضعيت بافت خون

ايمونولوژيست يا متخصص ايمني شناسي

ايمونولوژيست هاي باليني، پزشكاني هستند كه به طور فزاينده اي در درمان لوپوس دخالت دارند.

متخصص مغز و اعصاب

يك متخصص مغز و اعصاب خوب ممكن است بخشي از تيم شما باشد تا بتواند در بروز علائم سيستم عصبي مربوط به لو پوس مداخله كند.

متخصص توانبخشي

طبق علائم خاص شما، ممكن است يك درمانگر توانبخش يا فيزيوتراپيست براي كاهش درد و سفتي مفاصل و عضلات به شما كمك كند. متخصصان فيزيوتراپي كساني هستند كه در توانبخشي و بازيابي فرم نرمال فيزيكي بدن تخصص دارند. آن‌ها براي كمك به بهبود و افزايش هماهنگي فيزيكي بدن به موفقيت برنامه جامع توانبخشي تلاش مي‌كنند. درمان‌هاي توانبخشي مي‌توانند كيفيت زندگي افراد مبتلا به بيماري هاي مزمني مانند لوپوس افزايش دهند.

پزشك عمومي

بعضي از افراد مبتلا به بيماري لوپوس علاوه بر يك متخصص لوپوس حرفه اي از كمك هاي يك پزشك عمومي طي پروسه درمان خود كمك ميگيرند. پزشك مراقبت هاي اوليه با طيف وسيعي از مشاغل كه به درمان بيماران كمك مي كنند ارتباط دارد. به طور كلي، بسيار مهم است كه حتما به دنبال يك پزشك مراقبت اوليه باشيد.

وقتي كه فردي مي ميرد، ممكن است مغز اين زمان را بداند!!

محققين بر اين باورند كه بعد از ايست قلبي، مغز هم از فعاليت باز مي ايستد. چگونه اين اتفاق براي مغز مي افتد؟

بايد در نظر داشت كه بسياري از افرادي كه احيا مي شوند، و به زندگي بر مي گردند، تجربياتي را شرح مي دهند كه بعد از مرگ رخ داده است. اگر فرد دچار مرگ مغزي مي شود، پس چگونه چنين چيزي امكان دارد؟

از سال ۱۹۶۰ زماني كه احياي قلبي ريوي انجام شد و پزشكان توانستند افرادي  را كه دچار ايست قلبي شده اند به زندگي برگردانند، بسياري از آن ها در زماني كه بي هوش بودند و عدم هوشياري داشتند، تجربيات غير عادي داشتند.

وقتي كه مغز مي ايستد، جريان خون آن  به سرعت متوقف مي شود. بيماران دچار عدم هوشياري مي شوند و مغز آن ها فعاليتي نشان نمي دهد و از نظر باليني، فرد مرده است.

ولي در زمان ارست قلبي، فرد نزديك به مرگ نيست و از نظر بيولوژيكي از بين رفته است.

مطالعات قبلي راه حل هايي را نشان مي دهد: 

به نظر مي رسد كه توضيح اين كه بيماران در اين مرحله تجربيات واضحي داشته باشند دشوار است، ولي  محققين از اين عقيده حمايت مي كنند. در مطالعه اي در سال ۲۰۱۴ توسط پارنيا و همكارانش ۱۰۱  نفر كه پس از ارست قلبي احيا شدند بررسي شدند. ۹ نفر در مرحله ي NDE بودند، در حالي كه ۲ نفر توانستند وقايع رخ داده در زمان احياي خود را شرح دهند.  يكي از اين دو نفر، درست وقايع رخ داده چند دقيقه بعد از ارست قلبي را به ياد آورد كه نبايد اين چنين باشد.

نلسون كوين يك متخصص مغز و اعصاب خوب در مورد NDE تحقيقاتي انجام داد. تحقيقات وي به اين سمت رفت كه  مغز افرادي كه NDE را تجربه مي كنند، احتمال بيشتري دارد كه با هوشياري REM همراه باشد، مرحله اي از خواب كه رويا ديده مي شود.

نلسون از نوار مغز EEG استفاده كرد تا فعاليت مغز را كنترل كند، كه اين كار در زمان احيا دشوار بود.

محققين بيان كردند كه در زمان احيا اگر EEG خط صاف باشد و موجي را نشان ندهد، ما نمي دانيم كه تجربيات فرد كه لازمه ي آن هوشياري است چگونه رخ داده است.  وقتي كه نوار مغز منحني ثبت نكند، فرد نبايد NDE داشته باشد.

اين اختلال چه نوع بيماري است؟

اسكلروز جانبي آميوتروفيك يا ALS بيماري است كه سلول هاي عصبي خاصي در مغز و طناب نخاعي به آرامي از بين مي روند. اين اعصاب نورون هاي حركتي نام دارند و عضلات را كنترل مي كنند كه اجازه مي دهد بخش هايي از بدن حركت كند. اين بيماري، لو گهريگ هم نام دارد.

افرادي كه مبتلا به اين بيماري شده باشند، به تدريج ناتوان مي شوند. سرعت پيشرفت اين بيماري در هر فردي با فرد ديگر متفاوت است. برخي افراد  براي سال ها با اين بيماري زندگي مي كنند. ولي به مرور زمان، مبتلايان  به اين بيماري دچار اختلالاتي مي شوند شامل دشواري در راه رفتن، صحبت كردن، غذا خوردن و بلع و تنفس. اين مشكلات مي تواند باعث آسيب، بيماري و در نهايت مرگ شود. در بيشتر موارد، بيمار در مدت ۳ الي ۵ سال پس از شروع علائم فوت مي كند، اگر چه ممكن است برخي افراد چندين سال و حتي دهه زندگي كنند.

علائم اين بيماري چيست؟ 

اولين علامت اين بيماري اغلب به صورت ضعف در يك پا، يك دست، صورت و يا زبان است. اين ضعف به آهستگي به هر دو بازو و هر دو پا پخش مي شود. علت بروز آن از بين رفتن آهسته ي نورون هاي حركتي است، و ارسال پيام هاي عصبي به ماهيچه ها متوقف مي شود. در نتيجه جابجايي ماهيچه ها مختل مي شود. به مرور زمان ماهيچه ها ضعيف تر و كوچك تر مي شوند.

به مرور زمان اين بيماري ممكن است باعث بروز موارد زير شود:

• دشواري در استفاده از دست ها و انگشتان.
• مشكلات صحبت كردن، بلع، غذا خوردن، پياده روي و تنفس
• مشكلات حافظه، صحبت كردن و تغييرات شخصيت. ولي اين موارد شايع نيست.

اين بيماري بي حسي، گزگز و كاهش حس نمي دهد.

تشخيص بيماري ALS

گفتن ابتلا به اين بيماري براي پزشك دشوار است. تا وقتي كه علائم بدتر شوند و يا پزشك تست هاي بيشتري انجام نداده باشد، ممكن است تشخيص اين بيماري دشوار باشد. براي تشخيص، پزشك معاينات باليني انجام مي دهد و سابقه ي طبي قبلي بيمار را بررسي مي كند.

وجود ضعف عضلاني، خستگي و سفتي الزاما به معني ابتلا به اين بيماري نيست. ممكن است اين علائم مربوط به بيماري ديگري باشد. ولي در صورت داشتن اين علائم بيمار بايد به پزشك اطلاع دهد.

تست هايي كه براي تائيد تشخيص اين بيماري و يا بررسي ساير علل مربوط به اين علائم انجام مي شود، عبارتند از:

• الكتروميوگرافي كه عملكرد عضلات و اعصاب را بررسي مي كند.
• ام آر آي كه ممكن است مشكلات و يا آسيب هاي مغزي را نشان دهد.
• مطالعات مربوط به هدايت عصبي كه براي بررسي عملكرد عصبي استفاده مي شود.

براي تائيد تشخيص بايد بيمار توسط متخصص مغز و اعصاب خوب معاينه شود.

نوروپاتي اعصاب خود مختار يا (Autonomic neuropathy) زماني اتفاق مي افتد كه، اعصابي كه عملكرد هاي غير ارادي را كنترل مي كنند آسيب ببيند. اين اختلال مي تواند فشار خون، كنترل دما، هضم و جذب، عملكرد مثانه و حتي عملكرد جنسي را تحت تاثير قرار دهد.

علائم

• علائم و نشانه هاي نوروپاتي اتونوم بستگي به عصبي دارد كه تحت تاثير قرار گرفته يا آسيب ديده است. بر همين اساس علايم شايع اين مشكل عبارتند از:
• سرگيجه و خستگي: هنگام ايستادن، ناشي از كاهش ناگهاني فشار خون
• مشكلات مربوط به ادرار: از قبيل مشكل در شروع ادرار، بي اختياري، مشكل در تخليه كامل مثانه يا ناتواني در تخليه آن، كه مي تواند منجر به عفونت ادراري شود.
• مشكلات جنسي: از جمله مشكلات جنسي مربوط به نوروپاتي اتونوميك، دشواري در نعوظ آلت و يا حفظ حالت نعوظ است. در زنان، مشكلات جنسي عبارتند از خشكي واژن، كاهش ميل جنسي و مشكل در رسيدن به ارگاسم.
• دشواري در هضم مواد غذايي: مانند احساس سيري كامل پس از فقط چند لقمه غذا خوردن، از دست دادن اشتها، اسهال، يبوست، نفخ شكم، تهوع، استفراغ، دشواري در بلع و سوزش سر دل، به علت تغيير در عملكرد گوارشي.
• عدم توانايي بدن در شناسايي هيپوگليسمي يا كاهش قند خون: زيرا سيگنال هاي هشدار دهنده از كار ميافتند.
• اختلال در سيستم تعريق: مانند بيش از اندازه عرق كردن يا كاهش مقدار نرمال عرق. اين وضعيت بر توانايي تنظيم دماي بدن تأثير مي گذارد.

چه وقت به پزشك مراجعه كنيم؟ 

در صورت بروز هر كدام از مشكلات فوق كه در ارتباط با نوروپاتي اتونوميك هستند، حتما به پزشك مراجعه كنيد. اگر سابقه ديابت داريد يا در حال حاضر مبتلا به آن هستيد نيز، حتما در اسرع وقت به يك متخصص مغز و اعصاب خوب مراجعه كنيد. انجمن ديابت آمريكا توصيه مي كند كه اگر ديابت نوع ۲ داريد حتما بصورت سالانه براي ارزيابي آسيب اعصاب خودمختار تحت آزمايش قرار بگيريد

جلوگيري 

برخي از بيماري هاي ارثي نيز مي توانند باعث بروز اين وضعيت عصبي شوند. بنابراين پيشگيري از بروز نوروپاتي ناشي از بيماري هاي ارثي غير ممكن است. اما در موارد ديگر مي توان تا حد زيادي از وقوع اين بيماري جلوگيري كرد. پزشكان و متخصصان توصيه مي كنند كه اقدامات زير را براي پيشگيري از اين نوروپاتي اعصاب خودمختار انجام دهيد:

• اگر ديابت داريد، قند خون خود را كنترل كنيد.
• از مصرف الكل و سيگار كشيدن اجتناب كنيد
• در محدوده وزني سالم باقي بمانيد
• به طور منظم تمرين كنيد.

اوتيسم يا (Autism) يك نوع بيماري است كه بر توانايي كودك در ارتباط و توسعه مهارت هاي اجتماعي تاثير مي‌گذارد. كودكان مبتلا به اوتيسم ممكن است از لحاظ احساسي و عاطفي تمايل به جدايي داشته باشند. با توجه به گفته درمانگاه مايو (Mayo Clinic)، كودكان اوتيسم ممكن است رفتار وسواس گونه‌اي از جمله مشغله‌هاي شديد با يك شيء خاص داشته باشند. علايم افراد اوتستيك مي تواند از خفيف تا شديد دسته بندي شوند. علائم اين بيماري معمولا در سن ۲ سالگي كودك ظاهر مي‌شود.

تشخيص برخي از علايم اوتيسم كار هر كسي نيست 

تشخيص دادن برخي از علايم كودك اوتستيك بسيار دشوار است. برخي از اين علايم ممكن است با ويژگي هاي شخصيتي يا ساير مسائل مربوط به توسعه شخصيت اشتباه گرفته شوند. به همين خاطر براي ارزيابي اوليه و تشخيص اين بيماري بهترين گزينه مراجعه به يك متخصص در امور كودكان اوتيسم است.

غربالگري پزشكي اوليه 

پزشك متخصص اطفال و يا پزشك خانواده آزمايش هاي اوليه را به عنوان بخشي استاندارد از بازبيني هاي منظم كودك انجام خواهد داد. پزشك مي‌تواند به توسعه برخي مهارت‌هاي كودك مانند ۳ مورد زير كمك كند:

• مهارت زباني
• رفتاري
• و مهارتهاي اجتماعي

اگر پزشك خانواده هر چيز غيرمعمول در مورد فرزند شما بيابد، ممكن است شما را به يك متخصص ارجاع دهد. قبل از اينكه نزد هر متخصصي برويد سعي كنيد از مهارت آن ها در تشخيص يا درمان اوتيسم مطلع شويد. پيدا كردن يك متخصص مرتبط باعث صرفه جويي در زمان شما مي شود.

ارزيابي عميق پزشكي

در اين مرحله، براي تشخيص دقيق ترين، كودك شما تحت آزمايش غربالگري ASD قرار خواهد گرفت. اين غربالگري، يك آزمايش پزشكي نيست درنتيجه شامل هيچ آزمايش خون يا اسكن و تصويربرداري راديولوژي هم نيست. در عوض، غربالگري شامل مشاهده طولاني مدت رفتار كودك شما مي‌شود. پزشكان از آزمايشات متعددي استفاده مي‌كنند تا ببينند آيا بچه ها در حال يادگيري مهارت هاي اوليه هستند يا اينكه ممكن است تاخيري در اين فرآيندهاي يادگيري به چشم بخورد. علاوه بر اين، والدين كودك بايد در مصاحبه هاي دقيق تر درباره فرزندان خود شركت كنند.

متخصصاني كه اين نوع آزمايش هاي لازم براي كودكان اوتيسم را انجام مي دهند عبارتند از:

• پزشكان متخصص اطفال
• متخصص مغز و اعصاب خوب كودكان
• روانپزشك يا روانشناس باليني كودك
• متخصصين شنوايي (متخصص شنوايي شناسي)
• كاردرمان ها
• گفتار درمانگران

گاهي اوقات تشخيص ASD ها مي تواند پيچيده باشد. كودك شما ممكن است به يك تيم از متخصصان نياز داشته باشد تا مشخص شود كه آيا آنها ASD دارند يا خير. تفاوت بين ASD ها و انواع ديگر اختلالات رشدي بسيار ظريف است و گاهي اوقات مكن است تشخيص اشتباه صورت بيرد.

برخي از پزشكان مي‌توانند در تشخيص و درمان بي خوابي به شما كمك كند. بسته به مدت زمان بروز و نشانه هاي بيخوابي شما، پزشك عمومي ميتواند شما را به يك متخصص بيخوابي ارجاع دهد. به عنوان مثال، پزشك عمومي ممكن است شما را به يك متخصص مغز و اعصاب، روانشناس، روانپزشك يا متخصص طب جايگزين ارجاع دهد.

پزشك عمومي 

 افراد پس از اينكه متوجه علايم بي خوابي خود شوند، اغلب به يك پزشك عمومي يا پزشك خانواده مراجعه مي‌كنند. اين پزشكان ممكن است استراتژي هاي ساده اي براي كمك به بهبود خواب، به بيماران ارائه دهند. به عنوان مثال، آنها ممكن است به بيمار توصيه كنند كه در عادات روزانه يا شيوه زندگي خود تغييراتي ايجاد كنند

متخصص اطفال 

 اگر فكر مي كنيد فرزند شما بي خوابي دارد، با پزشك متخصص اطفال ملاقات كنيد. متخصص اطفال ميتواند در نقش يك متخصص خواب ظاهر شود و با ارزيابي هاي خود به مديريت شرايط كودك بپردازد. پزشك متخصص اطفال پزشكي است كه آموزش هاي بيشتري در زمينه درمان كودكان ديده است. آن ها مي توانند به تشخيص و ارائه يك راه حل درماني مناسب براي كودك كمك كنند.

متخصص پزشكي خواب يا طب خواب

 برد متخصصان پزشكي آمريكا (ABMS) گواهينامه هاي تخصصي در زمينه هاي مختلف، از جمله داروهاي خواب، ارائه مي دهد. بسياري از انواع پزشكان، از جمله پزشكان مراقبت هاي اوليه، متخصص اطفال، و متخصصان مغز و اعصاب مي توانند به عنوان متخصص خواب تأييد شوند. متخصصان پزشكي خواب در تشخيص و مديريت شرايط مربوط به خواب، بسيار ماهر هستند. اگر پزشك عمومي شما در پزشكي خواب گواهينامه نداشته باشد، شما را به يك پزشك ديگر ارجاع مي‌دهد.

متخصص مغز و اعصاب

 همچنين ممكن است شما به يك متخصص مغز و اعصاب خوب  ارجاع داده شويد. متخصص مغز و اعصاب يك دكتر است كه آموزش هاي جامعي را در زمينه اختلالات سيستم عصبي ديده است. عدم تعادل در شرايط مغز شما، مي تواند علائم منفي بسياري از جمله بي خوابي ايجاد كند. متخصصين مغز و اعصاب همچنين سندرم پاي بيقراري كه علت شايع بي خوابي است را درمان مي كنند.

انشناس يا روانپزشك

 روانشناسان و روانپزشكان مي توانند به درمان برخي از انواع بي خوابي كمك كنند.  روانشناس يك متخصص روحي و رواني است كه رفتار و فرآيندهاي ذهني را مطالعه كرده است. روانپزشك يك پزشك است كه متخصص در تشخيص و درمان اختلالات رواني است. روانپزشك مي تواند داروهايي تجويز كند، در حالي كه يك روانشناس نمي تواند چنين كاري انجام دهد.

جراحي براي افراد مبتلا به فلج مغزي ممكن است به كاهش سفتي عضلات يا اسپاسم و انعطاف پذيري و كنترل اندام آسيب ديده، و مفاصل كمك كند.

انتخاب پزشكي: متخصص مغز و اعصاب خوب

انتخاب جراحي

انتخاب هاي اصلي جراحي عبارتند از:

جراحي ارتوپدي (براي عضلات، تاندون ها و مفاصل). براي افزايش دامنه حركت انجام مي شود. به عنوان مثال ممكن است جراحي، يك تاندون را طولاني كند و يا آن را از طريق عضلات و تاندون ها قطع كند و تاندون را به بخش هاي ديگر ضميمه كند. جراحي براي درمان منحني و انحناي ستون فقرات (اسكوليوز) و جلوگيري و يادرمان در رفتگي لگن نيز انجام مي شود.

ريزوتومي انتخابي پشتي (برش اعصاب اندام هاي مبتلا) براي انقباض و يا مشكلات تحركي ديگر است. اين روش معمولا فقط براي كودكان كه داراي سفتي عضلاني شديد در پاها هستند در نظر گرفته مي شود.

ديگر جراحي هاي مربوط به فلج مغزي

جراحي براي مسائل مختلف ارتوپدي. جراحي براي مشكلات ديگري است كه گاهي اوقات براي كودكان مبتلا به فلج مغزي مورد نياز است. اين جراحي بسته به درگير شدن مشكلات خاص، متفاوت است. براي مثال برخي از كودكان ممكن است نياز به جراحي براي تصحيح طول ناهموار پاها داشته باشند.

جراحي مربوط به پزشكي. يك پمپ كوچك جراحي در زير پوست شكم براي افراد مبتلا به فلج مغزي، كاشته مي شود. اين پمپ مي تواند با داروهايي مانند باكلوفن به طور مستقيم در مايع اطراف طناب نخاعي، استفاده شود.

هنگامي كه عمل جراحي ممكن است استفاده شود

يك چكاپ كامل براي پيدا كردن عضلات و اعصاب آسيب ديده مورد نياز است تا مشخص شود چه نوع عمل جراحي براي اين بيماري بهترين است. تجزيه و تحليل راه رفتن ممكن است بخشي از اين امتحان باشد.

پزشكان در مورد بهترين سن براي كودكان براي عمل جراحي فلج مغزي توافق نظر ندارند. برخي ممكن است جراحي را در سنين جواني پيشنهاد كنند در حالي كه ديگران ممكن است درمان هاي ديگر را قبل از عمل جراحي پيشنهاد كنند. با استفاده از اين فرم اطلاعات جراحي مي توان تصميم گرفت كه چه چيزي مناسب فرزند شما مي باشد.

جراحي اغلب براي ماهيچه پاها استفاده نمي شود. جراحي براي تغيير شكل بازوي حامل خطرات مربوط به آسيب هاي حسي است. گاهي اوقات از دارو و يا درمان فيزيكي براي به تعويق انداختن يا جلوگيري از عمل جراحي، استفاده مي شود.

سرطان مغز علائم مختلفي دارد شامل:

• تشنج
• بي خوابي
• گيجي
• تغييرات رفتاري

همه ي توده هاي مغزي سرطاني نيستند، و توده هاي خوش خيم هم ممكن است علائم مشابه داشته باشند.

سرطان هاي مغزي اوليه 

• مغز از سلول هاي متفاوت بسياري تشكيل شده است:
• برخي از سرطان هاي مغزي زماني رخ مي دهد كه نوعي سلول به اشكال غير عادي تبديل مي شود.
• وقتي كه سلول ها تغيير مي كنند، در مسير هاي غير عادي رشد مي كنند و  تكثير مي شوند.
• با رشد اين سلول هاي غير عادي، توده يا تومور ايجاد مي شود.
• تومورهاي مغزي خوشخيم، تومورهاي اوليه اي هستند كه از مغز ايجاد شده اند.
• شايع ترين تومورهاي اوليه مغزي، گليوم، مننژيوم، آدنوم هيپوفيز، شوآنوم وستيبولار و تومورهاي نورواكتودرمال اوليه ( مدولابلاستوما) است. گليوم شامل گليوبلاستوم، آستروسيتوم، اليگودندروگليوم و اپانديموم است.
• بيشتر اين تومورها  بر اساس بخشي از مغز كه از آن منشاء گرفته اند و يا نوع سلول هاي مغزي نام گذاري مي شوند.

سرطان متاستاتيك مغزي 

اين تومورها از سلول هاي سرطاني هر بخش بدن ايجاد مي شوند. اين سلول ها از تومورهاي  ديگري به سمت مغز پخش مي شوند كه متاستاز ( دست اندازي) نام دارد. اين فرم، شايع ترين نوع تومور مغزي است.

علل سرطان مغز

علت دقيق آن ناشناخته است. عوامل ژنتيكي، سموم ويروسي محيطي، اشعه به سر، عفونت ايدز، سيگار با سرطان مغز ارتباط دارد. در بيشتر موارد، علت مشخصي يافت نمي شود.

درمان سرطان مغز

• درمان تومورهاي مغزي به عوامل متعددي بستگي دارد شامل:
• سن بيمار
• وضعيت كلي سلامتي
• اندازه و محل و نوع تومور

درمان سرطان مغز معمولا پيچيده است. بيشتر روندهاي درمان با مشورت پزشكان صورت مي گيرد.

• تيم پزشكان  شامل  جراح و متخصص مغز و اعصاب خوب ، انكولوژيست و متخصص راديوتراپي سرطان است.
• بر اساس محل تومور و اندازه و نوع آن، سن بيمار و مشكلات طبي اضافي روندهاي درماني تغيير مي كند.
• بيشترين درمان هاي مورد استفاده براي سرطان مغز، شامل جراحي، راديوتراپي، شيمي درماني است. در بيشتر موارد، ممكن است بيش از يكي از اين روش ها استفاده شود.