با پيشرفت‌هاي علم ارتودنسي در سال‌هاي اخير، روز به روز بزرگسالان بيشتري براي درمان مشكلات دهان و دندان خود كه از بچگي با آن دست و پنجه نرم مي‌كرده‌اند اقدام مي‌كنند. تفاوت‌هاي فاحشي بين ارتودنسي بزرگسالان و ارتودنسي كودكان و نوجوانان وجود دارد. به همين دليل قبل از تصميم به مراجعه به دندانپزشك براي معالجه، بايد از اين تفاوت‌ها آگاه شويم. در اين مطلب به تفاوت‌هاي عمده ارتودنسي در بزرگسالان و افراد نوجوان اشاره مي‌كنيم:
ملاحظات مربوط به سن افراد
بيماران بزرگسال اغلب از شرايطي رنج مي‌برند كه در بيماران خردسال و نوجوان وجود ندارد، از قبيل عدم وجود استخوان كافي بين ريشه دندان‌ها براي تغذيه خوني مناسب، عفونت خفيف لثه‌ها و از بين رفتن استخوان حاشيه‌اي. هم‌چنين با توجه به گفته‌هاي مجله سلامت دهان و دندان و انجمن دندانپزشكي، در بزرگسالان استخوان‌ها سخت‌تر هستند و رشد استخواني متوقف شده است و پيري بافت‌ها نيز باعث مي‌شود كه زمان بيشتري طول بكشد تا به موقعيت جديد دندان‌ها عادت كنند. اين موارد را محدوديت‌هاي بيومكانيكي مي‌نامند كه مي‌توانند بازچينش دندان‌ها در بزرگسالان را نسبت به بيماران جوان‌تر پيچيده‌تر سازند.
ملاحظات مربوط به تصحيح الگوي گاز زدن
يكي از عوامل اصلي كه بزرگسالان را نيازمند درمان‌هاي ارتودنسي مي‌كند، دندان‌هاي بي‌نظم (Malocclusion) يا الگوي گاز معيوب است. به گزارش گروه كوكيچ ارتودنسي، در يك بيمار بزرگسال مبتلا به اختلال دنداني جلو بودن دندان‌هاي فك بالا نسبت به دندان‌هاي فك پايين يا همان اوربايت، اغلب بدون خارج كردن يك يا چند دندان، جاي كافي به منظور فراهم كردن فضا براي عقب بردن دندان‌ها وجود ندارد. در سنين بزرگسالي، ممكن است بيماران چند عدد از دندان‌هاي خود را نيز كشيده باشند كه اين موضوع مي‌تواند مشكل اوربايت را بدتر از قبل كند. متخصصان ارتودنسي اين مشكلات را مسايل قابل برگشت در طول زمان مي‌نامند؛ و در اين موارد سعي مي‌كند بيمار بزرگسال را طوري معالجه كنند كه دندان‌ها بتوانند كارايي لازم در غذا خوردن را داشته باشند و به دنبال رفع مشكل به طور كامل نيستند.
شكلات مربوط به كشيدن دندان
بسياري از بزرگسالان كه به متخصصان ارتودنسي مراجعه مي‌كنند ممكن است چندين دندان خود را در سال‌هاي قبل كشيده باشند، كه اين موضوع مشكلاتي را براي متخصصان ارتودنسي ايجاد مي‌كند. جاي دندان‌هايي كه سال‌ها قبل كشيده شده‌اند مكان مناسبي براي قرار دادن دندان‌هاي تازه نيستند، مگر اين‌كه با اضافه كردن قطعه‌اي استخوان مصنوعي، شكل اوليه را به آن‌ها بازگرداند. پر كردن فضاهاي خالي بين دندان‌ها و بسته نگه داشتن آن‌ها كه در اثر كشيدن دندان‌ها به وجود آمده است نيز كار دشواري است، زيرا استخوان پير به اندازه استخوان در حال رشد به فشار عكس العمل نشان نمي‌دهد.
بيشتر بخوانيد : ارتودنسي سريع
آسيب پذيري‌ها
خطر جذب دوباره ريشه دندان در بزرگسالاني كه مورد معالجه ارتودنسي قرار مي‌گيرند بيشتر از بيماران جوان است. اين اتفاق زماني رخ مي‌دهد كه بدن ريشه‌ي دندان را بازجذب مي‌كند و اين باعث مي‌شود دندان بدون تكيه گاه بماند. به گفته‌ي دكتر بري مك آردل، عوامل موثر در اين پديده عبارتند از تاريخچه ارثي، عادت‌هاي مراقبت از دهان و دندان و نوع ريشه‌ي دندان.
اگر شما مستعد مشكل بازجذب ريشه دندان باشيد و درمان، باعث ايجاد اصطكاك شده و ريشه دندان شما را تحت تاثير قرار دهد، دندان به راحتي شل شده و بعد از مدتي مي‌افتد. متخصص ارتودنسي با بررسي دقيق و مداوم دندان‌هاي شما مي‌تواند به‌دنبال نشانه‌هايي از بازجذب ريشه دندان باشد. اما اگر اين مشكل دير كشف نشود، معمولا غيرقابل درمان است.
به گفته دكتر دوين كلر، خطر ابتلا به اختلال مفصل گيجگاهي فكي يا Temporomandibular Disorder نيز در بيماران بزرگسال نسبت به بيماران جوان بيشتر است و علائم آن ممكن است در حين انجام ارتودنسي معمولي نيز بروز كند. لازم است كه ارتودنتيست به دقت احتمال خطر اختلال مفصل گيجگاهي فكي را قبل از ارايه پيشنهادهاي درماني بررسي كند.
منبع : مجله ارتودنسي دندان